De zon in ons

Rotterdam is in zomermodus. Spijkerbroeken en het-is-al-lente-maar-toch-nog-Ugg’s hebben plaatsgemaakt voor hotpants, 3-kwartbroeken en Birckenstocks. Verstoken van voedsel en water tot zonsondergang zit ik aan de waterkant op zuid. Vergezeld door een koel minimaal briesje geniet ik hier een tijdje van de rust.

Normaal zijn mijn gehoorgangen onbegaanbaar voor geluid door het rubber van mijn Sennheiser headphones. Maar voor één maand laat ik mijn Spotify-app met rust en luister ik naar wat er om mij heen gebeurd. Schuin achter mij zijn een vader en zijn zoon aan het voetballen. Het jochie is niet ouder dan een jaar of 7. Een klein blij jongetje op grijze All Stars, maatje 34. Schat ik zo.

Als het ventje moe is gaan hij en zijn vader een bankje verderop zitten. Zijn vader tovert een pakje Wicky Framboos uit zijn rugtas. Mijn lievelings. Ook het zijne gok ik. Lettende op het enthousiasme waarmee hij het pakje in één lange ononderbroken slok leegdrinkt. Alsof het ’t enige Wicky Framboos pakje op de wereld is en de rest van de wereld op zoek is naar dit ene pakje. Maar ik niet. Ik vast, dus ik pas.

Zijn vader vraagt hem bijna retorisch of hij later ook gaat vasten. “Tuurlijk”, antwoordt de knul volmondig terwijl hij wat steentjes richting het water trapt. Pap lijkt erop uit te zijn om de kleine wat te leren en vraagt door. “Waarom?”. Met de behendigheid van een geoefend tennisser beantwoord hij de vraag met een vraag. “Iedereen doet het toch?”. “Weet je waarom wij vasten?”, vraagt de vader. De jongen blijft stil en gaat voor z’n vader staan.

Iets in mij zegt dat dit jongetje al lang weet waarom zijn vader en moeder vasten. Hij hoort het verhaal van zijn vader aan. En dan volgen er woorden. Woorden die ervoor zorgen dat de haren op m’n arm vergeten dat er zoiets als zwaartekracht bestaat. “Maar ik denk toch ook aan de armen?”, zegt het jongetje op meelijwekkende manier. De jongen wil morgen ook meedoen. “Een halve dag”, stelt z’n vader voor. De knul kijkt blij op en rent vol enthousiasme terug naar de steentjes.

Niet om stoer te doen. Niet om zichzelf te bewijzen. Niet voor papa. Niet voor vriendjes. Niet voor mama. Dit jongetje wil een gebaar maken omdat hij zich bewust is van wat anderen tekortkomen. Als het een jongetje van 7 lukt om bij de minderbedeelden stil te staan. Wie zijn wij, als (bijna) volwassenen dan om hen te vergeten. Bewustwording is de basis, de rest volgt vanzelf.

Zonkracht 10. Zo vanuit zijn hart.


Khalid Amakran

Alle beetjes helpen

Ik kijk je aan, maar je ziet mij niet.
Ziet de pijn die verscholen gaat achter mijn glimlach niet.
Je loopt mij straal voorbij, negeert mijn kleine wezen.
Dat jij je niet van mij bewust wilt zijn, hebben jouw ogen mij bewezen.
Jij wendt je blik snel af, maar ik zag je even kijken.
Ik zie jou snel je blik afwenden om maar niet te bezwijken voor mijn wezen en mij een warm hart
toe te dragen. Schrijf mij niet af alsof er voor mij geen kansen zijn hier op aarde.
Ik ben er nog en alleen al mijn bestaan kan zich in een wonder ontaarden.


Klein klein wondertje, jouw bestaan telt zeker.
Ik zie je lopen, maar voel de schaamte. Het liefst zet ik een heel leger
in om jou een toekomst te kunnen bieden. Alleen ik heb de middelen niet. 
Maar zodra ik jou zie staan, is het mijn hart die jou ziet. 
Ik sla mijn ogen neer, wend mijn blik af, omdat het mij spijt.
Ik wil je wel helpen, maar heb gebrek aan geld en tijd.


Al dat geld valt in het niet, bij iemand die mij ook echt ziet.
Mensen kijken wel, maar mij echt zien doen ze niet.
Een warme lach en een liefdevolle blik kunnen volstaan.
Het erkennen van mijn aanwezigheid, mijn zijn, mijn bestaan.
Kracht, liefde en oprechte intenties zonder pretenties vormen de basis voor
erkenning van en liefde voor je medemens.

Soms denken wij te moeilijk en gaan wij ervan uit dat wat wij te bieden hebben niet zal volstaan.
Daardoor besluiten wij het idee maar te laten gaan. Het idee om iemand te helpen.
"Ik ben maar ik, dat heeft geen zin." Maar geloof mij, alle beetjes helpen en vormen een mooi begin.


Houda♥Noussi

"Grootse" Khalid in het kort

Jong, creatief, Rotterdammer, veelbelovend. Zo zou je me kunnen omschrijven, maar dat ga ik niet over mezelf zeggen. Ik ben gewoon Khalid Amakran. Dat betekent zoiets als 'groots' in het Berbers.

Op de basisschool was ik al goed in taal. Toen mijn klasgenootjes nog een taalachterstand van minstens een jaar hadden, liep ik een paar maanden voor op het landelijk gemiddelde. Naast goed in (bru)taal zijn deed ik verder niet veel op school. Snurken tijdens wiskunde, maar dat telt denk ik niet.

Mijn bestaan is gelukkig niet compleet overbodig. Ik schrijf en fotografeer nu met alle plezier en passie voor UFBR. Want UFBR draagt niets anders dan positiviteit uit. En dat is iets waar ik ze graag bij help.

Veel plezier bij het lezen van de teksten van Fatima, Houda en mij.

Een klein stukje Houda

Hoi lieve lezer,

Welkom op de blog van UFBR!

Laat ik mij in deze eerste post allereerst voorstellen.

Ik ben dus Houda Noussi en schrijf sinds mijn dertiende. In de afgelopen jaren ben ik een sterke liefde voor het schrijven gaan ontwikkelen. Inmiddels is het mijn passie en doe ik niets liever. Op dit moment ben ik bezig met het afronden van mijn studie Communicatiewetenschap, waarna ik de Master Journalistiek wil gaan doen. In mijn vrije tijd schrijf/dicht ik op mijn blog en zet ik mij onder andere als vrijwilliger in voor de stichting UFBR.

Toen ik hoorde van UFBR, Unite For Basic Rights, en waar deze stichting voor staat wist ik meteen "Daar moet ik een steentje aan bijdragen!"

Wij leven in een wereld waarin wij vaak lijken te vergeten dat er altijd mensen zijn die het zoveel slechter en/of moeilijker hebben. Ook ik maak mij daar vaak genoeg schuldig aan. Ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen de toekomst zijn. Laten wij ons daarom verenigen om de toekomst te voorzien van een toekomst, beginnende bij de basisbehoeften waar iedereen recht op heeft.

"Today's children are hugely important, our hopes for the future lie in their hands and rest on their shoulders" - Dalai Lama.

Tot blogs en wie weet ziens!

Heel veel liefs,
Houda♥Noussi